Aktivno učenje – paradigma savremenog obrazovanja i nastave

Apstrakt

Nova pedagoška paradigma/paradigme još uvijek nije teorijski nisu teorijski osmišljene niti su savremeni pedagozi saglasni oko njihovih terminoloških rješenja i pojmovnih određenja. U pedagoškoj literaturi postoji veći broj mogućih rješenja, među kojima posebno interesovanje izaziva aktivno učenje kao nova paradigma savremenog obrazovanja i nastave. Aktivno učenje se shvata i tumači kao suprotnost pasivnom učenju, posebna teorija učenja, nastavna strategija i metoda učenja. Veći broj autora aktivnom učenju pridaje i karakter suštinskog učenja za koje je konstituisana i nova taksonomija (L. D. Fink) sa šest kategorija (temeljno znanje, primjena, integracija, ljudska dimenzija, briga, učiti kako učiti). Za pedagošku nauku posebno su značajni odnosi između tradicionalne paradigme (pasivno učenje, predavačko-prikazivačka nastava) i nove pedagoške paradigme (aktivno učenje). Odnosi između paradigmi predstavljaju se (Bonwel i Sutherland) pomoću kontinuumskih prikaza zajedničkih odrednica obje paradigme (kontinuum složenosti zadataka; kontinuum nastavnih ciljeva; kontinuum razredne interakcije; kontinuum učeničkog iskustva). U osnovi pedagoških perspektiva (digitalno učenje, net-generacija) nalazi se i zamjena tradicionalne novom paradigmom, „revolucionarnim“ (T. Kun) ili „evolutivnim“ (K. Poper) pristupom.